Hoe mijn moeder haar smartphonefobie overwon

“Een telefoon, voor mij moet dat kunnen bellen en berichtjes sturen.” Zo luidde steevast het antwoord wanneer ik mijn mama voorstelde om een smartphone in huis te halen. Telkens als haar telefoon rijp voor de schroot was, wou ze een klassieke klaptelefoon ter vervanging. Een smartphone, “daar zou ze toch niet mee kunnen werken.” Bovendien zag ze maar weinig nut in zo’n slimme telefoon. Een agenda-app? Nooit verlaat ze het huis zonder haar zakagenda. Een digitaal shoppinglijstje? Dat kan toch ook op een velletje papier?

Tijd voor verandering

Eerlijk gezegd is het – gedeeltelijk – mijn fout dat ze nooit pootje baadde in de wereld van smartphones. Mijn moeder bracht drie fantastische zonen ter wereld die opgroeiden met televisies, computers en mobiele telefoons. Ook mijn vader heeft zijn hele leven gewerkt in de IT-sector. Als peuter zat ik geregeld op de schoot van mijn papa mee te kijken op zijn computerscherm, smekend of ik een spelletje Frogger of Pinball mocht spelen.

Daarom had mijn moeder noch de zin, behoefte of nood om iets te kennen van computers, smartphones of andere technologische snufjes. Glipt er een computervirus door de mazen van het net of duikt er een onverklaarbaar venster op haar monitor? Dan loeiden de sirenes in huis en stormden we de trap af – oké, misschien niet altijd even snel – om haar uit de nood te helpen. Mijn ma is een leek op vlak van technologie, maar dat is grotendeels omdat we haar daar nooit mee confronteerden. Tijd om daar verandering in te brengen.

Knikkende knieën

Ik koos een willekeurige smartphone uit ons archief, de Asus Zenfone Zoom S. Met dit toestel wou ik een poging ondernemen om mijn ma haar smartphonefobie te laten overwinnen. Smartphones zijn misschien niets nieuw, maar het aantal mensen die nog nooit één gebruikte, is wellicht groter dan je denkt.

Gedurende een maand bereidde ik me mentaal voor op allerlei vragen en frustraties die de kop zouden opsteken. Ik beeldde me allerlei doemscenario’s in. Wat als ik het té moeilijk uitleg? Dan zal ze er wellicht nooit één in huis willen halen. WhatsAppen naar vrienden, collega’s en familie; behalve naar de mama. Voor haar zou ik telkens die stoffige sms’en moeten bovenhalen. De horror.

Brainstorm

Vooraleer ik haar een smartphone in handen gaf trachtte ik haar klaar te stomen en zin te doen krijgen in een smartphone. Ik liet haar eens nadenken waarvoor ook zij zo’n telefoon zou kunnen gebruiken. In het begin waren de ideeën schaars, maar na een korte brainstormsessie bleek de smartphone in haar leven een belangrijke rol te kunnen spelen. Zo zou ze eindelijk afstand kunnen doen van die oeroude compactcamera. Overal een kiekje kunnen nemen, zonder een afzonderlijk apparaat mee te brengen; dat klinkt best wel aantrekkelijk. Ook hoeft ze zo niet telkens haar laptop op te starten om te bankieren, kan ze Spotify in de auto gebruiken en misschien – héél misschien – eens Facebook uitproberen. De zaklamp-functie zou daarnaast de kans op verstuikte tenen drastisch verlagen.

Zorgen voor niets

Waren mijn zorgen gegrond? Nee. Bijlange niet zelfs. Tot mijn (weliswaar grote) verbazing kon mijn mama heel snel overweg met de smartphone die ik haar in handen gaf. Natuurlijk was het in het begin even onwennig, maar na amper een vijftal minuutjes kon ze het touchscreen de baas. Ik liet haar zelf door het instructiescherm worstelen, en dat deed ze met de vingers in de neus.

Het was bovendien een gezellig mama-zoonmomentje. Ik toonde haar waarvoor de bedieningsknoppen dienen, hoe ze een telefoontje pleegt of foto neemt en andere basisfuncties van een smartphone. Na zo’n uurtje alle belangrijkste functies van de telefoon te overlopen, had ze die onder de knie.

En het belangrijkste van allemaal: ze vond het eigenlijk best wel plezant. Misschien heb ik haar zelfs overtuigd om zelf een smartphone in huis te halen. Ongetwijfeld zullen de sirenes in de nabije toekomst vaak loeien, maar hopelijk maakt die oude sms eindelijk plaats voor een modern WhatsApp-berichtje.