Republikeinen willen pornobelasting invoeren met achterlijk plan

In de regel is nieuws uit South Carolina niet zo interessant voor ons. Soms stellen parlementsleden in een ver land echter een maatregel voor die zo dwaas is en getuigt van zo weinig kennis van de technologische realiteit, dat hij de vermelding waard is. De republikein William Chumley wil samen met enkele gelijkgezinden een pornofilter installeren op alle toestellen waarop de consumptie daarvan mogelijk is.

Gezondheidscrisis

De filter deactiveren zou maar kunnen na een betaling van 20 dollar aan de staat. Het gebruikte geld zou naar de strijd tegen mensenhandel gaan. Chumley’s plan kadert in de republikeinse visie om pornografie aan te pakken, aangezien blootfilms volgens de republikeinen een schadelijk effect hebben op iedereen en bij uitstek kinderen. De partij schrikt er niet voor terug om porno een crisis voor de nationale gezondheid te noemen, die miljoenen mensenlevens kapot maakt.

Technologische nonssens

Chumley verwacht dat de fabrikanten van desktops, laptops, tablets en smartphones een dergelijke filter softwarematig implementeren om tegemoet te komen aan de vraag van zijn staat. Wanneer ze dat niet doen, rekent hij op de betaling van de deactivatiekost door de fabrikant, wederom aan 20 dollar per toestel. Dat Chumley de belasting als een mooi alternatief voor een belasting ziet, ga ik niet verder op in. De praktische haalbaarheid van een dergelijk plan en het gebrek aan technologische kennis dat gepaard moet gaan met de formulering er van, wel.

In het plan van de man neemt de filter de vorm aan van een softwarematige blokkade op alle toestellen die met het internet verbonden zijn. Het voorstel is dus van toepassing op alle fabrikanten van smartphones die in South Carolina hun toestellen verkopen. Hetzelfde voor fabrikanten van tablets, consoles, smart tv’s, laptops en desktops. Zelfs de Tesla Model S zou met de browser op z’n middenconsole onder de regeling vallen. Hoe de verplichte filter geïmplementeerd zou worden op het niveau van het toestel, begrijp ik niet.

Mobiele filter

Apple zou met de iPhone het eenvoudigst tegemoet kunnen komen aan de vraag, door een app te installeren die gebruikers niet kunnen verwijderen. De app moet echter enkel op toestellen staan die voor South Carolina bestemd zijn, dus zou de fabrikant daar een onderscheid moeten maken in zijn productielijn. Niets belet een aspirant-iPhone-eigenaar bovendien om naar een naburige staat te gaan om z’n toestel te kopen, al maakt de koppelverkoop met abonnementen dat misschien lastig.

Voor Google-toestellen ligt het moeilijker. Zelfs al zijn alle fabrikanten bereid om hun voor South Carolina bestemde toestellen een afzonderlijke behandeling te geven, dan nog kan iedere gebruiker z’n toestel rooten en een eventuele censuur-app gratis verwijderen. Zelfs wanneer de filter ingebouwd zit in het OS, kan een Android-eigenaar zijn toestel vlot flashen met een versie van het OS die door de rest van de VS gebruikt wordt.

Onhaalbaar op Windows

Voor computers is het voorstel nog dwazer. Een voorgeïnstalleerde filter op je laptop of desktop zal vermoedelijk geen lang leven beschoren zijn. Windows heeft immers geen beperking op wat je kan verwijderen. De kans dat Microsoft zich geroepen voelt om zo’n functie zelf te integreren is nihil. Eén of andere filter die in de Bios van het toestel wordt geïnstalleerd om te overleven als een voorbeeld van ’s werelds hardnekkigste malware is evenmin realistisch. Bovendien kan je je Bios altijd flashen naar een ‘normale’ versie.

Hoge infrastructuurkosten

Om de filter op een legale manier te deactiveren komen we voor een ander probleem te staan. Wie betaalt, moet ook nog toegang krijgen tot het ganse net na een reset van zijn toestel. De filter moet dus met een account of toch op z’n minst een licentiecode werken die je op eenzelfde toestel opnieuw kan ingeven: een omslachtige bedoening die een hele infrastructuur vraagt om de geldigheid van de licentie te beoordelen. Wie de filter ingeschakeld laat, moet bovendien regelmatige updates ontvangen. Anders weet de softwareblokkade immers niet welke url’s toegestaan zijn en welke niet. Infrastructuur en capaciteit moet beschikbaar zijn om die updates naar ieder toestel uit te rollen.

Geen enthousiasme

Puur praktisch is het min of meer onmogelijk om een filter voor porno, of eender welke andere content, op een toestel te integreren, ongeacht de schaal. Dat het hier om één staat gaat die van wereldspelers een onpopulaire inspanning vraagt, maakt het plan nog absurder. Niemand gaat willen investeren in een dergelijke tegemoetkoming aan puriteinen in het parlement van één staat. Resultaat: geen enkel toestel krijgt de filter, fabrikanten moeten 20 dollar meer betalen dus de staat is er in geslaagd onder ’s werelds belachelijkste excuus een elektronicataks van 20 dollar in te voeren voor iedereen, ongeacht zijn of haar leeftijd of affiniteit met voortplantingsdocumentaires.

Alternatief

Er is natuurlijk een heel eenvoudige manier om een dergelijke taks wel in te voeren: een filter op het niveau van de internetprovider. Technisch gezien kan een provider alle abonnees de toegang tot bepaalde content ontzeggen. Het is eenvoudig om zo’n blokkade regionaal in te voeren en ze op te heffen voor abonnees die een bijdrage betalen. Net als de filter op de toestellen zelf gaat het natuurlijk om een censuurmaatregel die tegen de geest van het vrije internet indruist, maar als Chumley en de zijnen over zo’n filter hadden gesproken, hadden ze tenminste niet als een bende digibeten overgekomen.